Corona in de lucht
Ik mis iets
Het is half vijf en ik kan niet slapen. De waterpompen van de fruittelers loeien en fluiten. Het vriest en de knoppen worden door een ijslaagje beschermd tegen de vorst. Er komt een beeld in mijn hoofd van stoomgemaal de Tuut. Een foto die ik laatst maakte tijdens een fietsrondje door Maas & Waal. Wat een strakblauwe lucht staat er op. Normaalgesproken vermijd ik een lege lucht in mijn foto’s. Maar het strakke blauwe vlak, wat ik normaal heel saai vind, maakt nu echt deel uit van de plaat. Waardoor komt dat? Wat is de toegevoegde waarde van een lege lucht? Ik draai me om in de hoop nog een uurtje slaap te kunnen pakken, maar het laat me niet los. De waterpompen draaien. Mijn hersenen ook. Op volle toeren. Ik mis iets….
Stoomgemaal de Tuut in een strakblauwe lucht
Wat is er zo belangrijk?
Ik draai me op de andere zij in de hoop de waterpompen en mijn gedachten te verstommen. Maar het knaagt, want datgene wat ik mis is belangrijk. Ik voel het. En dan weet ik het. De strakblauwe lucht…. datgene wat ik mis…. wat ik niet zie…. verdorie, het is eigenlijk heel erg…. Het zijn de condensstrepen! Ik zie er geen meer.