Fujifilm GFX50: een grote sensor voor grootse beelden
Met een middenformaat camera voel ik me goed. Gewoon, omdat ik weet wat ik daarmee kan. De kwaliteit van dit systeem en de bijbehorende lenzen is echt geweldig en daar ga ik voor. Zeker, het gaat allemaal wat trager. Je moet immers de sluiter de tijd geven de gehele sensor te belichten. En dat duurt even iets langer dan bij een Full Frame camera. Daarna moet het analoge signaal omgezet worden naar een digitaal plaatje en ook daar is de interne beeldprocessor even zoet mee. Who cares? Voor portretten is dit geen probleem. Voor stillevens, wat food-fotografie eigenlijk is, maakt snelheid totaal geen deel uit van het proces. Sterker nog. Door op deze manier te fotograferen neem je ook meer tijd om het shot te maken vóór je op de sluiter drukt. Je kijkt zorgvuldiger, let op details, bepaalt je compositie en drukt dan af.
Bij foodfotografie is snelheid totaal niet belangrijk. Kwaliteit, daarentegen wél. Vandaar dat de GFX50r op de driepoot staat. Meestal met de 110mm, f/2.0. Dit is een lens met een mooie compressie en een ongelooflijke scherpte, zelfs als het diafragma geheel open staat. De scherptediepte is dan flinterdun.
Bekijk het detail van de aardbij, hieronder. Dit is wat je ziet door de 110mm met het diafragma helemaal open:
Pitjes en poedersuiker
Details, daar kan ik er niet genoeg van hebben. Voor mij maken ze de foto: de pitjes en de poedersuiker. En die felrode kleur van de aardbeien natuurlijk. Die knalt eruit.
Meer informatie
Heb je interesse voor culinaire fotografie voor jouw keuken?
