Fujifilm Medium format….
Fujifilm speelde al enkele jaren lekker mee in de fotografie-markt. Met hun systeemcamera’s, dus lekker licht en spiegelloos, waren ze met name geliefd bij reportagefotografen. Omdat ik zelf zwaar geïnvesteerd had in professionele Nikon spullen, ging deze ontwikkeling grotendeels aan mij voorbij. Ik had meer met de full frame Sony’s, dan met de crop sensor Fuji’s. Maar toen introduceerden ze op Photokina 2016 iets wat écht mijn aandacht trok: de medium format GFX-50S.
via crop sensor.
De GFX was zó interessant dat ik meer wilde leren over het Fujifilm ecosysteem. Dat kon ik het beste doen door een camera uit de X-serie aan te kopen. Na mijn bezoek aan Auschwitz, waar ik met een loodzware Nikon D810 met 24-70 f/2.8 rond liep, besloot ik dat ik zo’n systeemcamera ook echt nodig had. Ik ging tegen het advies in om een XT-2 te kopen. De X-Pro2, met optische hoekzoeker, trok mij meer aan. Het toestel herinnerde mij aan de camera’s waarmee ik vroeger met fotorolletjes fotografeerden. Bovendien had ik het idee dat ik met de optische zoeker veel sneller zou kunnen anticiperen op situaties die ik wilde vastleggen. Ik was een optische zoeker gewend (die zitten immers ook in de spiegelreflexcamera’s) en kon nu tevens gebruik maken van de elektronische zoeker. Al snel begreep ik waar deze voor diende: what you see is what you get! Je ziet hoe de foto wordt, nog voor je afdrukt. De details in de hooglichten de schaduwen kun je zo mooi controleren mét de toegepaste filmsimulaties en beeldverhoudingen. Wat is dát genieten! Binnen een jaar had ik zeven Fujinon objectieven en daarbij ook een XH-1 camera …….. met grip. De Nikon heb ik sindsdien éénmaal gebruikt voor een lokaal bedrijf dat een wervingsbanier nodig had van enkele meters hoog. Daarvoor had ik de resolutie van de D810 wel nodig.
Fujifilm GFX-50R
In september 2018, dus precies twee jaar na de introductie van de GFX-50S, kwam de nieuw telg in de GFX familie naar Photokina. En uiteraard heb ik die daar ook getest. Waar ik me in 2016 nog onwennig voelde met de knoppen en het menu van de 50S, voelde ik me nu direct thuis met de GFX-50R. Het hele systeem werkt namelijk op vrijwel dezelfde wijze als mijn X-Pro2 en is alleen wat groter en ook ets zwaarder. Maar ten opzichte van de Nikon spullen voelde de camera heerlijk licht aan. En dan die beeldkwaliteit! Om van te smullen. De D810 kan er ook wat van. Deze is ook nog eens veel sneller en dus beter inzetbaar in reportagefotografie. Maar ik bedacht het volgende:
de snelheid van de D810 wordt geëvenaard door de XH-1.
met de bestandsgrootte van de D810 passen er veel minder foto’s op een geheugenkaart dan met de bestandsgrootte van de XH-1.
de Nikon foto’s werden door mij vaak bewerkt tot ze leken op de foto’s van Fujifilm.
Conclusie: ik heb de D810 helemaal niet meer nodig voor reportagewerk. Daarvoor is de lichtere XH-1 (en ook de X-Pro2) juist zeer geschikt.
maarrr waarom dan toch een Fujifilm medium format camera?
de Fujifilm X-serie objectieven waren te kort voor een mooie compressie in de beperkte ruimte van mijn studio: door de sensor crop, moest ik vaak uitzoomen en daarmee introduceerde ik perspectivische vertekening (schouders en ellebogen die naar de camera wezen, werden daardoor groter weergegeven dan die aan de andere kant).
de beeldkwaliteit van de X-serie Fuji’s was echt prachtig. Hun resolutie was goed genoeg voor prints tot en met A2-formaat, maar eigenlijk onvoldoende voor grotere formaten (lees billboards en gevelreclame).
in de studio was de D810 vanwege de compressiemogelijkheden en de bestandsformaten dus beter op zijn plek dan de XH-1. Maar de GFX-50R kan dit alles dus nóg veel beter!!
