De weg die ik niet nam
Road to nowhere... Exposure: 1/160 sec. @ f/3,2 ISO 200 FL 24 mm
Wanneer ik uit het raam kijk, zie ik de lucht kleuren. Ik geef Natasja een kus, spring op de fiets, rijd het wijde landschap in en dan stap ik af.
De zon begint te zakken en omdat de bewolking gebroken is, kan hij het landschap van een warme gloed voorzien. Het is een beeld dat ons in tijd en ruimte bindt. Opa en oma zagen dezelfde zon zakken. En hun opa's en oma's ook. Wat voelden zij wanneer zij even stil stonden en het landschap in het late licht in zich opnamen? Hoe voelde de cowboy zich in het westen van Amerika zich anderhalve eeuw geleden? Sloeg hij zijn kamp op? Sprokkelde hij hout om op het vuur zijn kostje te koken en daarna de koude nacht te verdrijven? Was dit een troostend beeld voor de stervende Franse soldaat in zijn loopgraaf? Beloofde deze laatste zonsondergang hem een nieuw leven? Na de ondergang breekt immers altijd een nieuwe morgen aan.
Daar sta ik aan de rand van het dorp. Thuis worden pannenkoeken gebakken. Over een kwartier zit ik aan tafel, samen met Natasja en de katjes. Nu kijk ik nog even naar de zonnebadende weg met bomen, akkers, weilanden een boerenbedrijf. Ik geniet van dit eenzame moment, maak een aantal foto's en dan wil ik plots weer naar huis. Wat fijn dat ik mijn fiets kan draaien en mij kan voegen bij het gezelschap aan de keukentafel. Ik glimlach en groet een meisje met pony.
Door: Maik Jansen.
