Van buiten naar binnen: kijken en luisteren naar jezelf.

Fantasie in beeld

Een mysterieuze mist, een vluchtende vogel omkaderd door een bomenrij. Een ster (de zon) achter een schuur…. Wanneer ik vlak voor de kerstdagen naar deze foto kijk, denk ik aan herders en engelen. Ik ruik bij wijze van spreken al de zwavelstokjes…. en de oliebollen!
Even later vraag ik me af of die vogel nu nog leeft en wat hij zoal aan het doen is vandaag. En wie heeft ooit dat schuurtje gebouwd? Is er goed over nagedacht? Zijn er moeilijkheden overwonnen? Zou er een fundering onder zitten? Hoelang heeft het bouwwerkje de elementen doorstaan? Zou je erin kunnen schuilen bij regen en ontij, of word je alsnog nat door een lekkende kap? Antwoorden zal ik niet krijgen, maar het is leuk om erbij stil te staan. Interessant wat er bij je opkomt wanneer je kijkt!

Film of foto?

Hoewel een goede regisseur met bewegend beeld de fantasie kan prikkelen, zoals een schrijver dat doet met woorden in een boek, merk ik vaak dat een stilstaand beeld mij meer ruimte geeft voor een eigen interpretatie. Vooral wanneer het één beeld is. Met een fotoserie wordt er immers al meer richting gegeven door de auteur en word je als kijker toch gestuurd. Het één is niet beter dan het andere, maar losstaande beelden krijgen naar mijn idee vaak te kort aandacht in de tijdlijn van de vluchtige kijker. Wie neemt tegenwoordig nog eens de tijd om te luisteren naar de innerlijke stem die als vanzelf begint te ratelen wanneer je naar een beeld kijkt? Het is juist zo leuk dat je gedachten kunt laten gaan, terwijl het beeld wacht en wacht en wacht met een engelengeduld. Neem eens die tijd.