Terug in de tijd. Drie foto's uit het archief. Drie herinneringen op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven, maar omdat vorige week vanwege een locatieshoot verviel, laat ik er deze week drie zien.
Amerikaans oorlogskerkhof Margraten.
Natasja en ik waren uitgenodigd op de dertigste verjaardag van een collega. Het feest werd gevierd in Margraten en dat is vanuit Horssen best een eind rijden. Gelukkig is dat geen straf, wanneer je een MR2 op de oprit hebt staan. Al vroeg in de ochtend vertrokken we richting het Limburgse land. Er was onweer voorspeld en we volgden de weerssituatie op de voet. Al snel begon het te plenzen. Bij Cuijk stonden de ruitenwissers al op volle snelheid om het hemelwater van de ruit te wissen. Ai ai ai, wat een flitsen daar in het zuiden. De ene na de andere bliksemschicht kliefde door de alsmaar zwarter wordende lucht. Buienradar vertelde ons dat wij bij Boxmeer het stormfront zouden kruisen en wij zetten ons schrap. Even overwogen we de afslag te nemen en het uit te zitten bij mijn schoonouders, maar omdat de strook buien maar een kilometer of vijftien breed leek, zetten we door in de verwachting bij Venray weer blauwe lucht te zien. Niets was minder waar. De storm verhevigde zich en wij zaten met kromme tenen in de wagen. Het werd zó bar dat de situatie gevaarlijk werd. De snelweg leek te zinken en er stond minimaal vijf cm water op het asfalt. En soms meer! We besloten achter Venray bij een wegrestaurant te schuilen en vervolgden onze weg een uur later toen we er weer vertrouwen in hadden gekregen dat de banden grip zouden vinden.
Nadat ik Natasja had afgezet voor een middagje creatief met verf (er werden portretjes geschilderd) op het tuinfeest van de jarige, meldde ik mij bij ons pension in Sint-Geertuid. Ik sjouwde de koffers naar de kamer waar we de nacht zouden doorbrengen. De volgende dag stond een autoroute door Limburg en België op het programma, maar deze middag was van mijzelf. Met een flesje cola binnen handbereik en mijn fototoestel op de bijrijdersstoel, reed ik richting het oorlogskerkhof van Margraten. De kap kon inmiddels naar beneden en een waterig zonnetje scheen door de bewolking.
Ik maakte er de volgende foto's.
Het bezoek greep me weer aan. Ik besefte weer dat onze vrijheid zwaar bevochten is, voor het merendeel door mannen die vanuit een ander werelddeel kwamen. Hoe anders zouden wij nu leven wanneer hun offer zinloos was gebleken? Zij gaven hun leven.
En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?
Let me know...
p.s. Wil je volgende week weer een vergeelde vrijdag blog zien? Laat van je horen...
