Terug in de tijd. Een foto uit het archief. Een herinnering op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven.
In dit geval "Gekheid op een stokje".
Het is lekker weer en ik lig wat te hangen in het zwembad. Het is zo'n ding van een meter of drieëneenhalf doorsnee. Zo één met een witte opblaasbare rand en een blauwe zachtplastic kuip. Hij staat al een paar dagen te wachten op de eerste dappere ziel die zich aan het koude water waagt. En dat ben ik dus. Het valt wel mee. De afkoeling zorgt voor een tijdelijke ontsnapping aan de hitte, zodra ik gewend ben en me tot mijn nek in het water laat zakken. Het is augustus. Bloedheet. Vind ik zelf.
Terwijl ik daar dus in het water hang en zo nu en dan in een rare houding mijn tenen boven water steek, zoemen de insecten in de lavendel. Ik doe mijn ogen dicht en wieg ritmisch op de maat van de muziek van links naar rechts en zo breng ik het koude water in beweging. Door het bijengezoem heen, klinkt plotseling een ander, meer snerpend geluid. Het is een libelle. Je herkent het geluid aan het zo nu en dan klapperen van de vleugels. Ik kijk rond en zie het insect al jagend in uiteenlopende richtingen klapwieken.
Een tijdje later heb ik mezelf afgedroogd en lig op een handdoek op het gazon. De zon warmt me op en droogt tegelijkertijd mijn huid. Het is een gevoel dat me doet denken aan lang vervlogen tijden toen ik nog elke dag na schooltijd zwom in een plaatselijk buitenbad. Ik herinner me de zomer van "Moonlight Shadow" (Mike Oldfield). Dát waren nog eens tijden.
En daar hoor ik het typische geklapper weer en besluit mijn camera te pakken voor het geval ik de libelle kan lokaliseren. Even later heb ik alles ingesteld en sta met mijn blote voeten in het zwarte zand. Ik hurk en probeer het diertje vast te leggen. Met brandende spieren en ingehouden adem druk ik een aantal frames af. Zo dichtbij met een 200mm lens, betekent een kleine scherptediepte en ik weet dat de kans dat ik mis groot is. Gehurkt probeer ik alles zo stil mogelijk te houden, maar het is van korte duur. Al snel gaat het branden van de spieren over in trillingen in mijn enkels en knieën wat maakt dat ik verdere pogingen staak.
Dit is het uiteindelijke resultaat:
En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?
Let me know...