Vergeelde vrijdag nr. 19

Terug in de tijd. Een foto uit het archief. Een herinnering op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven.

In dit geval "Voor het raam".

Het is laat in augustus wanneer ik het ga proberen. Ik zet een flitser met paraplu op een standaard en mijn camera op het zojuist aangeschafte Vanguard Abeo Pro 283CGH statief. Het hele zwikkie wordt op het raam gericht, want dat is het experiment van de dag: een selfie met een overbelichte achtergrond, zonder achtergrond! Wat? Huh? Zonder achtergrond? Yep! Hoe dan? Ik ga het je vertellen.

Door de camera zo in te stellen dat het raam overbelicht is, verliest het raam alle details en wordt totaal wit in de foto. Wanneer je er iemand voor zet en een foto maakt, wordt die persoon donkerder weergegeven. Logisch, want het licht komt van achteren.... door het raam. Vandaar die flitser. Daarmee belicht je de persoon die voor het raam staat en voila, er ontstaat een portret op een witte achtergrond.

Grappig trouwens, als je zo terug kijkt. Ik kan zien hoe de flitser aangestuurd werd: slave mode. Dat wil zeggen dat de flitser wacht op een andere flits. Wanneer die gedetecteerd wordt, flitst de flitser mee. Master is in dit geval de opklapflitser die in de camera is ingebouwd. Deze is in de ogen terug te vinden als een klein wit puntje in mijn pupillen. Ik had die puntjes kunnen verwijderen in de computer, maar heb ze erin gelaten omdat je zo de opbouw van deze foto kunt zien. De flitser met paraplu is terug te vinden als een 'catch light' in de iris.

View fullsize

Voor het raam.

En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?

Let me know...

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter:

Vergeelde vrijdag nr. 18

Terug in de tijd. Een foto uit het archief. Een herinnering op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven.

In dit geval "Happy Valentine".

Dit wordt een korte blog mensen. Het is Valentijnsdag! De haard is gestookt, de wijn ontkurkt en ik wil op de bank. Op de bank bij Natasja! Heerlijk samen. Ik wens jullie hetzelfde!

Onderstaande foto, gemaakt bij ons achter het huis, vertelt hetzelfde verhaal. Lekker samen. Maar dan vissen op het stoepje.

Fijne valentijnsdag iedereen!

View fullsize

Happy Valentine

En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?

Let me know...

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter:

Vergeelde vrijdag nr. 17

Terug in de tijd. Een foto uit het archief. Een herinnering op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven.

In dit geval "Gekheid op een stokje".

Het is lekker weer en ik lig wat te hangen in het zwembad. Het is zo'n ding van een meter of drieëneenhalf doorsnee. Zo één met een witte opblaasbare rand en een blauwe zachtplastic kuip. Hij staat al een paar dagen te wachten op de eerste dappere ziel die zich aan het koude water waagt. En dat ben ik dus. Het valt wel mee. De afkoeling zorgt voor een tijdelijke ontsnapping aan de hitte, zodra ik gewend ben en me tot mijn nek in het water laat zakken. Het is augustus. Bloedheet. Vind ik zelf.

Terwijl ik daar dus in het water hang en zo nu en dan in een rare houding mijn tenen boven water steek, zoemen de insecten in de lavendel. Ik doe mijn ogen dicht en wieg ritmisch op de maat van de muziek van links naar rechts en zo breng ik het koude water in beweging. Door het bijengezoem heen, klinkt plotseling een ander, meer snerpend geluid. Het is een libelle. Je herkent het geluid aan het zo nu en dan klapperen van de vleugels. Ik kijk rond en zie het insect al jagend in uiteenlopende richtingen klapwieken.

Een tijdje later heb ik mezelf afgedroogd en lig op een handdoek op het gazon. De zon warmt me op en droogt tegelijkertijd mijn huid. Het is een gevoel dat me doet denken aan lang vervlogen tijden toen ik nog elke dag na schooltijd zwom in een plaatselijk buitenbad. Ik herinner me de zomer van "Moonlight Shadow" (Mike Oldfield). Dát waren nog eens tijden.

En daar hoor ik het typische geklapper weer en besluit mijn camera te pakken voor het geval ik de libelle kan lokaliseren. Even later heb ik alles ingesteld en sta met mijn blote voeten in het zwarte zand. Ik hurk en probeer het diertje vast te leggen. Met brandende spieren en ingehouden adem druk ik een aantal frames af. Zo dichtbij met een 200mm lens, betekent een kleine scherptediepte en ik weet dat de kans dat ik mis groot is. Gehurkt probeer ik alles zo stil mogelijk te houden, maar het is van korte duur. Al snel gaat het branden van de spieren over in trillingen in mijn enkels en knieën wat maakt dat ik verdere pogingen staak.

Dit is het uiteindelijke resultaat:

View fullsize

Gekheid op een stokje

En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?

Let me know...

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter:

Vergeelde vrijdag nr. 15 en 16

Terug in de tijd. Drie foto's uit het archief. Drie herinneringen op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven, maar omdat vorige week vanwege een locatieshoot verviel, laat ik er deze week drie zien.

 

Amerikaans oorlogskerkhof Margraten.

Natasja en ik waren uitgenodigd op de dertigste verjaardag van een collega. Het feest werd gevierd in Margraten en dat is vanuit Horssen best een eind rijden. Gelukkig is dat geen straf, wanneer je een MR2 op de oprit hebt staan. Al vroeg in de ochtend vertrokken we richting het Limburgse land. Er was onweer voorspeld en we volgden de weerssituatie op de voet. Al snel begon het te plenzen. Bij Cuijk stonden de ruitenwissers al op volle snelheid om het hemelwater van de ruit te wissen. Ai ai ai, wat een flitsen daar in het zuiden. De ene na de andere bliksemschicht kliefde door de alsmaar zwarter wordende lucht. Buienradar vertelde ons dat wij bij Boxmeer het stormfront zouden kruisen en wij zetten ons schrap. Even overwogen we de afslag te nemen en het uit te zitten bij mijn schoonouders, maar omdat de strook buien maar een kilometer of vijftien breed leek, zetten we door in de verwachting bij Venray weer blauwe lucht te zien. Niets was minder waar. De storm verhevigde zich en wij zaten met kromme tenen in de wagen. Het werd zó bar dat de situatie gevaarlijk werd. De snelweg leek te zinken en er stond minimaal vijf cm water op het asfalt. En soms meer! We besloten achter Venray bij een wegrestaurant te schuilen en vervolgden onze weg een uur later toen we er weer vertrouwen in hadden gekregen dat de banden grip zouden vinden.

Nadat ik Natasja had afgezet voor een middagje creatief met verf (er werden portretjes geschilderd) op het tuinfeest van de jarige, meldde ik mij bij ons pension in Sint-Geertuid. Ik sjouwde de koffers naar de kamer waar we de nacht zouden doorbrengen. De volgende dag stond een autoroute door Limburg en België op het programma, maar deze middag was van mijzelf. Met een flesje cola binnen handbereik en mijn fototoestel op de bijrijdersstoel, reed ik richting het oorlogskerkhof van Margraten. De kap kon inmiddels naar beneden en een waterig zonnetje scheen door de bewolking.

Ik maakte er de volgende foto's.

View fullsize

View fullsize

View fullsize

Het bezoek greep me weer aan. Ik besefte weer dat onze vrijheid zwaar bevochten is, voor het merendeel door mannen die vanuit een ander werelddeel kwamen. Hoe anders zouden wij nu leven wanneer hun offer zinloos was gebleken? Zij gaven hun leven.

En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?

Let me know...

p.s. Wil je volgende week weer een vergeelde vrijdag blog zien? Laat van je horen...

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter:

Vergeelde vrijdag nr. 14

Terug in de tijd. Een foto uit het archief. Een herinnering op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven.

In dit geval "Polli Nation".

Bij ons in Horssen is het goed leven. De rust, het landelijke, de natuur: zij zijn hier volop aanwezig. Wanneer wij hier de straat uit lopen, staan we direct in de ruimte. In de weilanden lopen koeien, schapen, fazanten, katten en konijnen. Op de lange mast broedt een paartje ooievaars. Zij klepperen er ter begroeting luidruchtig op los, de kop met flexibele nek telkens naar achteren gooiend, waardoor de borstveren zo mooi uitsteken.

De tuin doet het ook niet gek. Er staan me daar een partij bloemen en planten! Hier zorgt Natasja voor. Hoewel ik de bioloog des huizes ben, is zij degene met de groene vingers. En van al dat moois genieten we. Wij hoeven niet op vakantie. We zitten in de tuin! En foto's maken kun je er ook. Bijvoorbeeld van de insecten die nectar en honing komen verzamelen. Zij zijn welkom! 

Hebben jullie ook alweer zin in de zomer?

View fullsize

En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?

Let me know...

p.s. Wil je volgende week weer een vergeelde vrijdag blog zien? Klik dan hieronder op 'Vind ik leuk'.

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter: