Laat je inspireren.
Viewing entries in
Nature Photography
Zet eens een zwarte achtergrond achter je onderwerp. Wanneer je 'model' goed wordt belicht en de achtergrond donker is, wordt het een koud kunstje om zulke foto's te maken:
Pulsatilla Vulgaris
Deze staat bij ons in de tuin. Let op het 'kikkerperspectief'. Zie je mij al liggend op de grond met het linkeroog voor de zoeker scherpstellen? Is een mooi gezicht hoor....
Wat jammer dat Facebook op het moment niet meer aan iedereen mijn foto's laat zien. Ik krijg van verschillende facebookvrienden en volgers te horen dat de foto's niet geladen worden. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik kan me voorstellen dat ik op die manier potentiële klanten verlies. Balen. Ik heb immers niet voor niets geïnvesteerd in het opbouwen van een grote groep volgers (1.028). Dat heeft tijd en moeite gekost en het is fijn dat jullie mijn pagina 'geliked' hebben. Hopelijk lost Facebook dit probleem snel op. Ik neem aan dat het een 'bug' is met een kort leven....
Wie heeft enig idee van de oorzaak van dit probleem op Facebook?
Let me know!
Eén van de 'perks' die het docentenvak zijn charme geeft, zijn de excursies die je mag begeleiden. Op dit moment zit ik in de bus richting Artis! Een leuke lokatie voor de bioloog in mij. Maar ook voor de fotograaf, uiteraard, want als het even kan schiet ik wat leuke plaatjes.
Ik ben licht op pad gegaan vanochtend. Benieuwd wat ik mee neem?
Een super compacte kameratas voor een kleine DSLR met een niet al te lange lens. Veel meer kan er niet in. Maar veel meer heb ik ook niet nodig. De combinatie met een 200mm lens is wat te zwaar voor een dag rondlopen. Ik hoop dat ik er geen spijt van krijg dat ik de 70-200 thuis heb gelaten. Er is ook geen ruimte voor een flitser. Het wordt dus puur gebruik van aanwezig licht vandaag!
Deze heeft een DX sensor. Daardoor is hij minder lichtgevoelig dan een full frame. Aan de andere kant heb je er wel meer bereik mee door de zoomfactor die de 24-70 mm lens als het ware langer maakt. In feite wordt er in de camera een uitsnede gemaakt uit het full frame gebied. Er is dus niet werkelijk sprake van een 'zoomfactor'.
Deze lens is een echt werkpaard en inzetbaar in een groot deel van mijn fotografie. Bij 24 mm heeft deze lichtgevoelige zoomlens een grote kijkhoek. Goed voor groepen en landschappen of voor een portret in een kleine ruimte. Bij deze brandpuntsafstand is het wel belangrijk te letten op vervorming. Bij 70mm zit de lens in het telebereik. De kijkhoek is kleiner en het beeld wordt op elkaar gepakt, waardoor bijvoorbeeld lantarenpalen dichter bij elkaar lijken te staan. Met een beetje handig gebruik kun je de achtergrond laten vervagen, waarbij het onderwerp scherp in beeld blijft. Hierbij helpt het dat de lens een groot diafragma aan kan (2.8). Hoe kleiner dat getal, hoe ondieper je scherpte is.
De camera blijft uiteraard niet in de tas. Hiervoor gebruik ik deze stap die schuin over de borst gedragen wordt met de camera op de heup.
Zo, we zijn er bijna. Foto's volgen!
Edit: Ik heb thuis even een paar foto's voor jullie uitgezocht:
Sinds wij in Horssen zijn komen wonen, hebben wij weer de zorg over een tuin. Natasja houdt zich vooral met de planten bezig. Ik help haar zo nu en dan. Bijvoorbeeld bij het planten van dit boompje. Zonder enige hoop op een oogst, overigens. Het is maar een dun stammetje van een kleine anderhalve meter hoog. Maar zoals op deze foto te zien is, hadden we het eerste jaar al een pluk-seizoen met 1 appel! Natuurlijk heb ik de groei van het fruit gefotografeerd en deze foto is de laatste uit de serie, voordat we besloten dat we lang genoeg gewacht hadden....
Appeltje
De foto zelf vertelt ook een verhaal. Er is een selectieve focus gebruikt, waarbij de appel loskomt van de achtergrond. De achtergrond valt zelfs bijna geheel weg. Toch kijken we hier richting onze garage die een meter of vier achter het boompje staat. Dat is de reden waarom de scherptediepte zo klein is gekozen. Je wilt immers geen bakstenen muur zien. Hiervoor gebruikte ik een brandpuntsafstand van 145 mm (van mijn 70-200 mm 2.8 zoomlens) en een lensopening van f / 4.5. Wanneer er wat meer licht voor handen was geweest, zou ik de lensopening tweederde of zelfs een volledige stop kleiner gekozen hebben om zodoende ook de achterkant van de appel scherp te krijgen. Nog een mogelijkheid zou een statief zijn geweest. Als je daar gebruik van maakt, is het mogelijk langere sluitertijden te selecteren, waardoor er vanzelf meer licht op de sensor valt en je dus een kleinere lensopening (diafragma) kunt kiezen. Voorwaarde is dan wél dat het niet waait, want dan krijg je in dit geval bewegingsonscherpte.
Het is lekker weer en ik lig wat te hangen in het zwembad. Het is zo'n ding van een meter of drieëneenhalf doorsnee. Zo één met een witte opblaasbare rand en een blauwe zachtplastic kuip. Hij staat al een paar dagen te wachten op de eerste dappere ziel die zich aan het koude water waagt. En dat ben ik dus. Het valt wel mee. De afkoeling zorgt voor een tijdelijke ontsnapping aan de hitte, zodra ik gewend ben en me tot mijn nek in het water laat zakken. Het is augustus. Bloedheet. Vind ik zelf.
Terwijl ik daar dus in het water hang en zo nu en dan in een rare houding mijn tenen boven water steek, zoemen de insecten in de lavendel. Ik doe mijn ogen dicht en wieg ritmisch op de maat van de muziek van links naar rechts en zo breng ik het koude water in beweging. Door het bijengezoem heen, klinkt plotseling een ander, meer snerpend geluid. Het is een libelle. Je herkent het geluid aan het zo nu en dan klapperen van de vleugels. Ik kijk rond en zie het insect al jagend in uiteenlopende richtingen klapwieken.
Een tijdje later heb ik mezelf afgedroogd en lig op een handdoek op het gazon. De zon warmt me op en droogt tegelijkertijd mijn huid. Het is een gevoel dat me doet denken aan lang vervlogen tijden toen ik nog elke dag na schooltijd zwom in een plaatselijk buitenbad. Ik herinner me de zomer van "Moonlight Shadow" (Mike Oldfield). Dát waren nog eens tijden.
En daar hoor ik het typische geklapper weer en besluit mijn camera te pakken voor het geval ik de libelle kan lokaliseren. Even later heb ik alles ingesteld en sta met mijn blote voeten in het zwarte zand. Ik hurk en probeer het diertje vast te leggen. Met brandende spieren en ingehouden adem druk ik een aantal frames af. Zo dichtbij met een 200mm lens, betekent een kleine scherptediepte en ik weet dat de kans dat ik mis groot is. Gehurkt probeer ik alles zo stil mogelijk te houden, maar het is van korte duur. Al snel gaat het branden van de spieren over in trillingen in mijn enkels en knieën wat maakt dat ik verdere pogingen staak.
Dit is het uiteindelijke resultaat:
Gekheid op een stokje
