Pakketje

Bezorger is onderweg

Daar zit ik dan. Er is een pakketje onderweg en ik wacht. Op de bezorger van KPN. Hij is ook onderweg. Als ik zijn status mag geloven op MijnPakket, tenminste. Eigenlijk moet ik ook onderweg. Ik moet namelijk naar de bakker, brood halen. En omdat ik dan toch in Druten ben gelijk mijn auto maar eens wassen in de wasstraat. Daarna moet ik eigenlijk naar Bergharen om een shootlokatie te bezoeken. Maar ja. De pakketbezorger komt natuurlijk nét wanneer ik hier maar durf de oprit af te rijden.

Vanochtend keek ik op MijnPakket. Ik kon het pakketje verwachten tussen 08.00 en 21.30 uur. En dús ga ik het huis niet uit. Ik ga dan de vaatwasser uitruimen, twee uur lang kijken naar RAW-talk van Fro Knows Photo, beetje hangen, een foto op Facebook posten, Iron Maiden luisteren en meerammen met de akoestische gitaar. Met de elektrische durf ik niet; stél dat ik de deurbel niet hoor. Na de lunch open ik inmiddels voor de vierde keer in mijn mail: 

Kijk op MijnPakket om te zien hoe laat ik bij u langskom.

Hij komt nog steeds vandaag en nog steeds tussen 08.00 en 21.30 uur. Dat kan dus niet meer, want het is inmiddels al 13.10 uur. Ik begin me lichtelijk op te vreten. De bezorger is onderweg, maar waarvandaan moet hij helemaal komen? Spanje?

Komt het nog goed met mijn dag?

Daar stopt een KPN busje. Echt waar. Ik had eerder hierover moeten bloggen.

Groetjes, ik ben er weg van.

The Winter Wren

De bonte specht

Vanuit de huiskamer zag ik hem ineens: de bonte specht. Bij de buren hebben ze zo'n pindakaaspot aan het tuinhuis hangen. Eigenlijk is zo'n ding bedoeld voor mezen en vinken, maar de specht had er ook wel zin in. Snel vloog ik achter mijn computer weg en dook richting de hal. Hier stonden mijn fotospulletjes. Op mijn knieën wisselde ik snel de 24-70 om voor de 70-200 telelens. Omdat alles rap moest gebeuren, moest ik elke handeling bedacht uitvoeren en tussendoor de lensdop met trillende handen laten vallen en onder de trap vandaan vissen. Hup, binnen vijftien tellen stond ik alweer in de huiskamer en...... vogel gevlogen.

De mezen

Dan maar mezen fotograferen. Die zitten hier volop in de tuin. Van achter het raam hebben ze me niet in de gaten en komen dichtbij. En zo schiet ik een paar plaatjes. Niks bijzonders. Ik moest naar buiten, wilde ik er nog wat van maken. Via de garage sloop ik naar buiten. Echt zachtjes, maar.... vogels gevlogen. De gebruikelijke tactiek van de vogelspotter bleef over: stil staan, niet bewegen, geen geluid maken, instellingen in de camera maken en.... wachten. Even later werd mijn geduld beloond en verschenen zowel de pimpelmees als de koolmees in de zoeker. Leuke plaatjes, maar niks bijzonders.

De winterkoning

Maar daar werd mijn aandacht getrokken door iets anders. Ik hoorde het luide gezang van de winterkoning. Regelmatig zie ik hem scharrelen tussen de houtklossen voor de haard, of hangend aan de schutting bij de achterburen. Ik negeer de drang om te gaan kijken. Zo zou ik immers mijn aanwezigheid verraden en de mezen verjagen. Laat staan dat dan de specht nog terug durft te komen. Bovendien hoor ik het geluid komen vanuit de bosjes aan de overkant van de sloot en op een afstand van zo'n vijfentwintig meter is mijn 200 mm lens absoluut te kort voor zo'n klein vogeltje. Toch kan ik even later mijn nieuwgierigheid niet bedwingen en sluip onder de overkapping van het tuinhuis om ongezien te blijven en tuur richting de spar waar ik de winterkoning nog steeds hoor zingen. Direct zie ik hem... helemaal in de top. De minuten erna ben ik bezig met schieten, checken, instellingen aanpassen, schieten, checken, instellingen aanpassen tot ik het plaatje niet meer beter krijg. Het is lastig om met het tegenlicht genoeg detail te krijgen in het kleine beestje. En ik kom uit op 1/250 sec. bij f / 9,0 op ISO 320. 

Klik om te vergroten:

View fullsize

1/250, f/9,0, ISO 320

Reacties worden zeer gewaardeerd:

Like deze BLOG en
deel met je vrienden:

Like mijn Facebookpagina:

Speciale momenten

Ik zie wat jij niet ziet....

Wanneer je fotografeert, leer je vanzelf anders naar de wereld te kijken..... anders dan niet-fotografen. Je leert dingen zien waar anderen aan voorbij lopen. Wanneer je door de lens kijkt, beleef je soms méér dan een ander!

Dat lijkt tegenstrijdig: je wereld wordt immers kleiner wanneer je je geconcentreerde blik via de zoeker op je onderwerp richt. Vaak hebben mijn ouders me verweten dat ik 'weer' met mijn fototoestel bezig was. "Geniet nu eens van je omgeving, leg dat ding eens neer, anders heb je straks alleen foto's gemaakt en niet genoten". Tot op zekere hoogte hadden ze natuurlijk gelijk. Ik laat daarom regelmatig het toestel bewust thuis om samen te kunnen zijn met de mensen om me heen.

Maar wat is het toch heerlijk om jezelf te isoleren van alle drukte en een moment te beleven, samen met je onderwerp, of dat nu een trein, landschap of een persoon is. Een fotograaf die zich via de lens verbindt met de geportretteerde, legt dus meer vast in dat moment dan slechts een beeld: er staat een herinnering op de geheugenkaart!

Het verhaal achter het portret.

Zo is het ook met de onderstaande foto. Natuurlijk zie je hier het verhaal van de liefde dat een jong stel samen beleeft. Maar er is meer! Kijk eens naar haar blik. Het bevat de bijzondere liefde, verstandhouding, herkenning en vertrouwen, die zij op dat moment deelt met haar moeder die rechtsachter me staat. Wat een intens mooi moment! Een moment waarop niets op de hele wereld belangrijker is dan dát bevestigende contact. Een moment waar alles goed is en waar je zo nu en dan aan herinnerd wil worden.....

View fullsize

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter:

Duizend Likes!!!

Uitslag Facebookactie

Alle nieuwe volgens, WELKOM!! 

Fijn dat jullie mij gevonden hebben. Ik voel me vereerd! Duim omhoog voor jullie en ook voor alle trouwe volgers die me sinds dag één stimuleren en inspireren. Duizend likes! Ik vind het nogal wat. Jullie hebben massaal laten blijken dat mijn werk op het Facebookpodium gewaardeerd wordt. Heel erg bedankt daarvoor! Jullie likes en reacties voelen als een vriendschappelijk klopje op de schouder en dat is gewoon prettig. Er zullen absoluut nog meer acties volgen, dus blijf je Facebook checken!

Over acties gesproken, het is tijd de winnaar van de 1000-Likes-shoot bekend te maken. Maar voor ik dat doe, wil ik jullie bedanken voor je deelname: boek je in februari een shoot bij mij, dan krijg je 20% korting wanneer je kunt aantonen dat je aan de 1000-Likes-actie hebt deelgenomen (vóór 2 februari, 12.00 uur). De richtprijzen vind je hier: prijzen.

Ladies and gentlemen, drumroll please.....

En wie gaan we feliciteren met de gratis fotoshoot?

Suzan Doornbusch

Van harte! Ik neem contact met je op voor het maken van afspraken.

Iedereen bedankt voor de warme reacties, humor, feedback en aanmoedigingen! Keep 'm coming. Altijd fijn wanneer mensen de moeite nemen en van zich laten horen. En vergeet je 20% korting niet wanneer je deelgenomen hebt!

Hartelijke groet aan jullie allen! You rock!

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter:

Vergeelde vrijdag nr. 15 en 16

Terug in de tijd. Drie foto's uit het archief. Drie herinneringen op het netvlies. Op 'Vergeelde Vrijdag' komt een oude foto weer tot leven, maar omdat vorige week vanwege een locatieshoot verviel, laat ik er deze week drie zien.

 

Amerikaans oorlogskerkhof Margraten.

Natasja en ik waren uitgenodigd op de dertigste verjaardag van een collega. Het feest werd gevierd in Margraten en dat is vanuit Horssen best een eind rijden. Gelukkig is dat geen straf, wanneer je een MR2 op de oprit hebt staan. Al vroeg in de ochtend vertrokken we richting het Limburgse land. Er was onweer voorspeld en we volgden de weerssituatie op de voet. Al snel begon het te plenzen. Bij Cuijk stonden de ruitenwissers al op volle snelheid om het hemelwater van de ruit te wissen. Ai ai ai, wat een flitsen daar in het zuiden. De ene na de andere bliksemschicht kliefde door de alsmaar zwarter wordende lucht. Buienradar vertelde ons dat wij bij Boxmeer het stormfront zouden kruisen en wij zetten ons schrap. Even overwogen we de afslag te nemen en het uit te zitten bij mijn schoonouders, maar omdat de strook buien maar een kilometer of vijftien breed leek, zetten we door in de verwachting bij Venray weer blauwe lucht te zien. Niets was minder waar. De storm verhevigde zich en wij zaten met kromme tenen in de wagen. Het werd zó bar dat de situatie gevaarlijk werd. De snelweg leek te zinken en er stond minimaal vijf cm water op het asfalt. En soms meer! We besloten achter Venray bij een wegrestaurant te schuilen en vervolgden onze weg een uur later toen we er weer vertrouwen in hadden gekregen dat de banden grip zouden vinden.

Nadat ik Natasja had afgezet voor een middagje creatief met verf (er werden portretjes geschilderd) op het tuinfeest van de jarige, meldde ik mij bij ons pension in Sint-Geertuid. Ik sjouwde de koffers naar de kamer waar we de nacht zouden doorbrengen. De volgende dag stond een autoroute door Limburg en België op het programma, maar deze middag was van mijzelf. Met een flesje cola binnen handbereik en mijn fototoestel op de bijrijdersstoel, reed ik richting het oorlogskerkhof van Margraten. De kap kon inmiddels naar beneden en een waterig zonnetje scheen door de bewolking.

Ik maakte er de volgende foto's.

View fullsize

View fullsize

View fullsize

Het bezoek greep me weer aan. Ik besefte weer dat onze vrijheid zwaar bevochten is, voor het merendeel door mannen die vanuit een ander werelddeel kwamen. Hoe anders zouden wij nu leven wanneer hun offer zinloos was gebleken? Zij gaven hun leven.

En zo kunnen foto's zijn: ze roepen herinneringen op. Of ze vertellen een verhaal. Heb jij ook zo'n foto? Met herinneringen? Of met een verhaal?

Let me know...

p.s. Wil je volgende week weer een vergeelde vrijdag blog zien? Laat van je horen...

Like deze BLOG:

Like de Facebookpagina:

Laat hier je bericht achter: